Psychoterapia jest procesem otwierania się na siebie i innych, zatrzymania i zaglądania głebiej w swoje myśli, emocje, przekonania, schematy zachowania i nieświadomość.
Kiedy człowiek ma szeroką perspektywę widzenia spraw, może świadomie wybierać i kierować sobą, może zaprzestać powtarzania destrukcyjnych zachowań, kierując się w stronę dobrego, zdrowego życia.
Czasami spotkanie się ze sobą i terapeutą wymaga wiele odwagi, ale kiedy pacjent/ klient chociaż raz poczuje przyjemność odkrywania osobistej prawdy, usłyszy swój wewnętrzny głos, swoje uczucia, potrzeby a przede wszystkim zostanie zobaczony, usłyszany, przez głęboką obecność, dialog, autentyczność, akceptację, życzliwość terapeuty, będzie chciał odzyskać siebie w całości. To co zostało zobaczone, pracuje głęboko i nie da się już odzobaczyć. Odzyskane „JA” – jest tym co daje spokój, oparcie i bezpieczeństwo, dlatego wielu ludzi mówi o psychoterapii jako pasjonującej podróży w głąb w siebie.
Często gabinet odwiedzają osoby, które miały zaburzoną więź z pierwszymi opiekunami, co skutkuje przykładowo depresją, atakami paniki, agresji, zaburzeniami lękowymi, czy uzależnieniami, wiązaniem się z innymi w sposób niszczący. W toku regularnych spotkań, więź tę się reperuje, poprzez utrzymanie stałych, stabilnych warunków terapii i przepracowanie tego co odłączone, zaburzone i niewyrażone z przeszłości (przemoc, opuszczenie emocjonalne, traumatyczne doświadczenia).
Często przejście z jednego etapu zmiany do drugiego budzi wiele niepokoju, towarzyszenie terapeuty staje się nieodzowne, daje wsparcie, wiarę, siłę i nadzieję.